Un soir, mon ami Armand Le Parc, que l’on appelait « Marco » collait des affiches.
Un nozvezh, ma mignon Armand Le Parc, a veze graet « Marco » anezhañ, a oa o pegañ skritelloù.

Un monsieur bien vêtu arrive.
Un aotrou gwisket-cheuc’h a zegouezh.

Il lit l’affiche, puis l’arrache.
Lenn a ra ar skritell, hag a zispeg anezhi.

Notre ami, pris de colère devant cette provocation, prend son seau de colle et le lui renverse sur la tête.
Hor mignon, fuloret dirak an atahin-se, a gemer e sailh peg hag a ziskarg anezhañ war e benn.

Après avoir subi la colère de Marco, il a dû subir celle de sa femme car, depuis, il n’a plus déchiré d’affiche.
Goude bezañ gouzañvet fulor Marco en deus gouzañvet hini e wreg, sur a-walc’h, rak abaoe n’en deus ket dispeget skritelloù ken.

La leçon avait porté ses fruits.
Degaset e oa frouezh gant ar gentel.

^{d’après Edouard Quemper – Mémoires}

Un nozvezh, ma mignon Armand Le Parc, a veze graet « Marco » anezhañ, a oa o pegañ skritelloù.

Un aotrou gwisket-cheuc’h a zegouezh.

Lenn a ra ar skritell, hag a zispeg anezhi.

Hor mignon, fuloret dirak an atahin-se, a gemer e sailh peg hag a ziskarg anezhañ war e benn.

Goude bezañ gouzañvet fulor Marco en deus gouzañvet hini e wreg, sur a-walc’h, rak abaoe n’en deus ket dispeget skritelloù ken.

Degaset e oa frouezh gant ar gentel.